`Hoera de kunst wordt beter!` , Wapke Feenstra (NL)
Published in artists magazine HTV. 1997
Een groep helers op zoek naar een zieke leeuw.
Vol verwachting zat ik met een bekertje koffie op de onderste trede van de Arena van Rita Mc Bride. Onder de titel "Een publiek debat?" werd er op 17 december 1997 in Witte de With te Rotterdam een discussie georganiseerd. Aanleiding was het debat dat in de media was ontstaan ten gevolge van de vernieling van het schilderij Cathedra van Barnett Newman.
(Het panel bestond uit Jan Andriesse, kunstenaar, Ariejan Korteweg, chef kunstredactie Volkskrant, Warna Oosterbaan Martinus, adj. hoofdredacteur NRC Handelsblad en Anna Tilroe, kunstcriticus.)
De discussie verliep stuiterig en moeizaam. Met hangen en wurgen werd er vooral niets gezegd. Zelfs de grapjes vielen in het water.
Wel werd mij al snel duidelijk dat er door de media -met name door het NRC Handelsblad- een kloof was geconstateerd tussen het publiek en de kunst, hetgeen (?) in verband werd gebracht met de vernieling van Cathedra. Hoe deze kloof was geconstateerd werd ook bij navraag niet helder. Het leefde bij de mensen, zo zei men in het panel en daarom was het nieuws.
Warna Oosterbaan Martinius leek -met gevoel voor humor- de discussie op te willen schudden, door driest te verkondigen dat de tijd waarin kranten een mening hebben voorbij is. Zij brengen tegenwoordig gewoon het actuele nieuws. Het panel knikte en ik hoorde echt iets nieuws.
Mocht het actuele debat zich op die kloof willen richten en er alles aan gaan doen om die te helen, dan moeten ze ook naar het eigen perspectief kijken en dat vervolgens meenemen in de reflectie op de geconstateerde situatie lijkt mij.
Soms moet je gewoon een paar meter opschuiven en dan ziet de wereld er weer anders uit. Een uitdagende eigenschap van hedendaagse beeldende kunst is dat het vaak al plaats vindt voordat het is geregistreerd.
Ik zat dus die avond op een trede van de Arena en daar gebeurde het. Zomaar, zonder dat het in de focus stond. Terwijl er naarstig werd gezocht naar woorden om een zieke leeuw te vangen die in de arena het publiek moest gaan vermaken, zaten kunstlievende helers ondertussen met hun gat een beeld op te warmen, een beeld dat voor mij echt een rijker leven kreeg door hun zitperformes. De Arena maakte door deze aanwezigheid direct en fysiek duidelijk dat we de tijd van de grote gebaren definitief vaarwel kunnen zeggen. Met z`n allen zitten kijken naar iets wat daar in het centrum wordt uitgekristaliseerd is niet vruchtbaar meer in de kunst. De Arena van Rita Mc Bride blijkt een model voor discommunicatie. De ene helft van de ovale tribune is weg en de andere helft is in vieren gehakt. De discussie vond plaats in een achtste deel van de tribune. (Rechts aan de voorzijde, omdat daar door de technisi de paneltafel was opgesteld.) Een ander achtste deel aan de rechter achterkant werd ook bemand, omdat er enorm veel helers (ook uit Amsterdam) op deze discussie waren afgekomen. De Arena biedt ons echter geen overzichtelijk speelveld waarop HET gebeurd. Alleen enkele lege muren, die het kantoor en het trappenhuis van Witte de With omarmen.
(Voor deze gelegenheid had men een tafel voor het panel gemaakt uit de reststukken van de achterwand van de tribune en kon er via een geluidsinstallatie toch met de laatkomers in het andere achtste partje worden gecommuniseerd, maar dit zijn lapmiddelen.) De Arena draagt als gebruikssculptuur niet bij aan het bevorderen van het debat, het toont op theatrale wijze de doodlopende weg.
Tot voor kort had ik dit beeld vooral op zijn esthetische kwaliteiten beoordeeld, maar deze avond deed mij beseffen dat het een jengelend en gemeen ding is, dat door onze zitperformances geheeld moest worden. In de discussie naar aanleiding van de vernieling van Cathedra, wordt ongemerkt door ons een beeld geheeld. Wij hebben daar de kloof tussen kunstwerk en publiek gedicht door er op te gaan zitten. De aanraking hielp en opende mijn ogen. De Arena is nu een overbodig requisiet van een voorbije kwaal.
Rita Mc Bride maakte de perfecte metafoor voor de discommunicatie die ontstaat als je naar een centrum zoekt.
Het geeft wel te denken dat Witte de With de Arena aankondigd als "een metafoor voor de discours van de hedendaagse kunst en daaraan verwante disciplines".
Published in artists magazine HTV. 1997
Een groep helers op zoek naar een zieke leeuw.
Vol verwachting zat ik met een bekertje koffie op de onderste trede van de Arena van Rita Mc Bride. Onder de titel "Een publiek debat?" werd er op 17 december 1997 in Witte de With te Rotterdam een discussie georganiseerd. Aanleiding was het debat dat in de media was ontstaan ten gevolge van de vernieling van het schilderij Cathedra van Barnett Newman.
(Het panel bestond uit Jan Andriesse, kunstenaar, Ariejan Korteweg, chef kunstredactie Volkskrant, Warna Oosterbaan Martinus, adj. hoofdredacteur NRC Handelsblad en Anna Tilroe, kunstcriticus.)
De discussie verliep stuiterig en moeizaam. Met hangen en wurgen werd er vooral niets gezegd. Zelfs de grapjes vielen in het water.
Wel werd mij al snel duidelijk dat er door de media -met name door het NRC Handelsblad- een kloof was geconstateerd tussen het publiek en de kunst, hetgeen (?) in verband werd gebracht met de vernieling van Cathedra. Hoe deze kloof was geconstateerd werd ook bij navraag niet helder. Het leefde bij de mensen, zo zei men in het panel en daarom was het nieuws.
Warna Oosterbaan Martinius leek -met gevoel voor humor- de discussie op te willen schudden, door driest te verkondigen dat de tijd waarin kranten een mening hebben voorbij is. Zij brengen tegenwoordig gewoon het actuele nieuws. Het panel knikte en ik hoorde echt iets nieuws.
Mocht het actuele debat zich op die kloof willen richten en er alles aan gaan doen om die te helen, dan moeten ze ook naar het eigen perspectief kijken en dat vervolgens meenemen in de reflectie op de geconstateerde situatie lijkt mij.
Soms moet je gewoon een paar meter opschuiven en dan ziet de wereld er weer anders uit. Een uitdagende eigenschap van hedendaagse beeldende kunst is dat het vaak al plaats vindt voordat het is geregistreerd.
Ik zat dus die avond op een trede van de Arena en daar gebeurde het. Zomaar, zonder dat het in de focus stond. Terwijl er naarstig werd gezocht naar woorden om een zieke leeuw te vangen die in de arena het publiek moest gaan vermaken, zaten kunstlievende helers ondertussen met hun gat een beeld op te warmen, een beeld dat voor mij echt een rijker leven kreeg door hun zitperformes. De Arena maakte door deze aanwezigheid direct en fysiek duidelijk dat we de tijd van de grote gebaren definitief vaarwel kunnen zeggen. Met z`n allen zitten kijken naar iets wat daar in het centrum wordt uitgekristaliseerd is niet vruchtbaar meer in de kunst. De Arena van Rita Mc Bride blijkt een model voor discommunicatie. De ene helft van de ovale tribune is weg en de andere helft is in vieren gehakt. De discussie vond plaats in een achtste deel van de tribune. (Rechts aan de voorzijde, omdat daar door de technisi de paneltafel was opgesteld.) Een ander achtste deel aan de rechter achterkant werd ook bemand, omdat er enorm veel helers (ook uit Amsterdam) op deze discussie waren afgekomen. De Arena biedt ons echter geen overzichtelijk speelveld waarop HET gebeurd. Alleen enkele lege muren, die het kantoor en het trappenhuis van Witte de With omarmen.
(Voor deze gelegenheid had men een tafel voor het panel gemaakt uit de reststukken van de achterwand van de tribune en kon er via een geluidsinstallatie toch met de laatkomers in het andere achtste partje worden gecommuniseerd, maar dit zijn lapmiddelen.) De Arena draagt als gebruikssculptuur niet bij aan het bevorderen van het debat, het toont op theatrale wijze de doodlopende weg.
Tot voor kort had ik dit beeld vooral op zijn esthetische kwaliteiten beoordeeld, maar deze avond deed mij beseffen dat het een jengelend en gemeen ding is, dat door onze zitperformances geheeld moest worden. In de discussie naar aanleiding van de vernieling van Cathedra, wordt ongemerkt door ons een beeld geheeld. Wij hebben daar de kloof tussen kunstwerk en publiek gedicht door er op te gaan zitten. De aanraking hielp en opende mijn ogen. De Arena is nu een overbodig requisiet van een voorbije kwaal.
Rita Mc Bride maakte de perfecte metafoor voor de discommunicatie die ontstaat als je naar een centrum zoekt.
Het geeft wel te denken dat Witte de With de Arena aankondigd als "een metafoor voor de discours van de hedendaagse kunst en daaraan verwante disciplines".
