`I made a mistake`, Wapke Feenstra (ENG / NL )
Room with a View, text for Verlangen, a project by Jeanne van Heeswijk 1994
I made a mistake when I booked the hotel. The group
wasn’t as big as I’d thought and I pocketed the money,
they say. I can’t remember anymore exactly what
happened.
I’ve been locked in a cell with white walls and a window
high up in the corner. I try to reach the light. I can’t.
There’s no way of communicating from inside this cell and
I’m afraid I’ve lost contact with the outside world forever.
The white, square room becomes a screen onto which
I project my fears and desires. I want to get out and try
frantically to find out what I’ve done wrong. One day I’m
allowed to go for a walk.
The attendent tells me they still suspect me and that I had
better admit to it. The garden is beautiful. We walk down
the path. Things are expected of me which have nothing to
do with my live. I’m detached from it all. We walk round
once more. The garden is beautiful.
I made a mistake when I booked the hotel. The group
wasn’t as big as I’d thought and I pocketed the money,
they say. I can’t remember anymore exactly what
happened.
I’ve been locked in a cell with white walls and a window
high up in the corner. I try to reach the light. I can’t.
There’s no way of communicating from inside this cell and
I’m afraid I’ve lost contact with the outside world forever.
The white, square room becomes a screen onto which
I project my fears and desires. I want to get out and try
frantically to find out what I’ve done wrong. One day I’m
allowed to go for a walk.
The attendent tells me they still suspect me and that I had
better admit to it. The garden is beautiful. We walk down
the path. Things are expected of me which have nothing to
do with my live. I’m detached from it all. We walk round
once more. The garden is beautiful.
NL
Ik heb een fout gemaakt bij de boeking van het hotel.
De groep is minder groot dan ik had gedacht en ik heb
het geld in mijn zak gestoken zeggen ze. Ik kan niet meer
achterhalen hoe het precies is gegaan.
Ik word vastgezet in een cel met witte muren en een hoog
raampje in de hoek. Ik probeer bij het licht te komen. Dat
luckt niet. Er is geen enkele communicatie mogelijk vanuit
deze cel en ik ben bang dat ik voor altijd de aansluiting
met de buitenwereld heb verloren. Het witte vierkante
kamertje wordt een projectiescherm waarop ik mijn
angsten en verlangens projecteer. Ik wil er uit en probeer
angstvallig te achterhalen wat ik heb misdaan. Op een
dag mag ik wandelen.
De begeleidster vertelt dat ze nog steeds mij verdenken
en dat ik beter kan bekennen. De tuin is prachtig.
We lopen het pad af. Er worden dingen van mij verwacht
die niets met mijn leven te maken hebben. Ik sta hier
buiten. We lopen nog een rondje. De tuin is prachtig.
Ik heb een fout gemaakt bij de boeking van het hotel.
De groep is minder groot dan ik had gedacht en ik heb
het geld in mijn zak gestoken zeggen ze. Ik kan niet meer
achterhalen hoe het precies is gegaan.
Ik word vastgezet in een cel met witte muren en een hoog
raampje in de hoek. Ik probeer bij het licht te komen. Dat
luckt niet. Er is geen enkele communicatie mogelijk vanuit
deze cel en ik ben bang dat ik voor altijd de aansluiting
met de buitenwereld heb verloren. Het witte vierkante
kamertje wordt een projectiescherm waarop ik mijn
angsten en verlangens projecteer. Ik wil er uit en probeer
angstvallig te achterhalen wat ik heb misdaan. Op een
dag mag ik wandelen.
De begeleidster vertelt dat ze nog steeds mij verdenken
en dat ik beter kan bekennen. De tuin is prachtig.
We lopen het pad af. Er worden dingen van mij verwacht
die niets met mijn leven te maken hebben. Ik sta hier
buiten. We lopen nog een rondje. De tuin is prachtig.
Room with a View, text for Verlangen, a project by Jeanne van Heeswijk 1994
I made a mistake when I booked the hotel. The group
wasn’t as big as I’d thought and I pocketed the money,
they say. I can’t remember anymore exactly what
happened.
I’ve been locked in a cell with white walls and a window
high up in the corner. I try to reach the light. I can’t.
There’s no way of communicating from inside this cell and
I’m afraid I’ve lost contact with the outside world forever.
The white, square room becomes a screen onto which
I project my fears and desires. I want to get out and try
frantically to find out what I’ve done wrong. One day I’m
allowed to go for a walk.
The attendent tells me they still suspect me and that I had
better admit to it. The garden is beautiful. We walk down
the path. Things are expected of me which have nothing to
do with my live. I’m detached from it all. We walk round
once more. The garden is beautiful.
I made a mistake when I booked the hotel. The group
wasn’t as big as I’d thought and I pocketed the money,
they say. I can’t remember anymore exactly what
happened.
I’ve been locked in a cell with white walls and a window
high up in the corner. I try to reach the light. I can’t.
There’s no way of communicating from inside this cell and
I’m afraid I’ve lost contact with the outside world forever.
The white, square room becomes a screen onto which
I project my fears and desires. I want to get out and try
frantically to find out what I’ve done wrong. One day I’m
allowed to go for a walk.
The attendent tells me they still suspect me and that I had
better admit to it. The garden is beautiful. We walk down
the path. Things are expected of me which have nothing to
do with my live. I’m detached from it all. We walk round
once more. The garden is beautiful.
NL
Ik heb een fout gemaakt bij de boeking van het hotel.
De groep is minder groot dan ik had gedacht en ik heb
het geld in mijn zak gestoken zeggen ze. Ik kan niet meer
achterhalen hoe het precies is gegaan.
Ik word vastgezet in een cel met witte muren en een hoog
raampje in de hoek. Ik probeer bij het licht te komen. Dat
luckt niet. Er is geen enkele communicatie mogelijk vanuit
deze cel en ik ben bang dat ik voor altijd de aansluiting
met de buitenwereld heb verloren. Het witte vierkante
kamertje wordt een projectiescherm waarop ik mijn
angsten en verlangens projecteer. Ik wil er uit en probeer
angstvallig te achterhalen wat ik heb misdaan. Op een
dag mag ik wandelen.
De begeleidster vertelt dat ze nog steeds mij verdenken
en dat ik beter kan bekennen. De tuin is prachtig.
We lopen het pad af. Er worden dingen van mij verwacht
die niets met mijn leven te maken hebben. Ik sta hier
buiten. We lopen nog een rondje. De tuin is prachtig.
Ik heb een fout gemaakt bij de boeking van het hotel.
De groep is minder groot dan ik had gedacht en ik heb
het geld in mijn zak gestoken zeggen ze. Ik kan niet meer
achterhalen hoe het precies is gegaan.
Ik word vastgezet in een cel met witte muren en een hoog
raampje in de hoek. Ik probeer bij het licht te komen. Dat
luckt niet. Er is geen enkele communicatie mogelijk vanuit
deze cel en ik ben bang dat ik voor altijd de aansluiting
met de buitenwereld heb verloren. Het witte vierkante
kamertje wordt een projectiescherm waarop ik mijn
angsten en verlangens projecteer. Ik wil er uit en probeer
angstvallig te achterhalen wat ik heb misdaan. Op een
dag mag ik wandelen.
De begeleidster vertelt dat ze nog steeds mij verdenken
en dat ik beter kan bekennen. De tuin is prachtig.
We lopen het pad af. Er worden dingen van mij verwacht
die niets met mijn leven te maken hebben. Ik sta hier
buiten. We lopen nog een rondje. De tuin is prachtig.
